Εφιάλτες
Ένα ποίημα που εξιστορεί μία περίεργη ιστορία με βαθύτατο νόημα από αυτό που φαίνεται ότι έχει. Η συγγραφέας, ή καλύτερα ποιήτρια θέλει να μας πει ότι οι εφιάλτες μας μπορεί να γίνουν και πραγματικότητα. Το παιδί της ιστορίας, Λίον Κάρτερ, είναι ένα ορφανό αγόρι από τη Φλωρεντία που έχει, περίεργα θα λέγαμε, όνειρα.
Τι κάθομαι εδώ, τι κάθομαι εκεί, αυτός είναι πάντα μαζί μου.
Αυτός που το όνομά του δεν το ξέρει κανένας.
Αυτός που με στοιχειώνει όπως θα έκανε ο καθένας.
Τι κάθομαι εδώ, τι κάθομαι εκεί, αυτός τριγυρίζει γύρω μου.
Μητέρα, πες μου. Πατέρα, εξιστόρησέ μου.
Ποιος είναι αυτός που με στοιχειώνει;
Ποιος είναι αυτός που με σκλαβώνει;
Λες και είμαι μαριονέτα στα δεσμά του.
Κάθομαι στο δωμάτιό μου, τον βλέπω.
Κάθεται και με κοιτάζει με τη μαυροντυμένη φιγούρα του.
Κάθεται και με κοιτάζει μέσα από το παγωμένο βλέμμα του.
Κάθομαι εκεί και τον αντικρίζω.
Με πλησιάζει, τον πλησιάζω.
Κρύο ακόμα στη ματιά του.
Ζέστη όμως στη μιλιά του.
Μου μιλά και τον κοιτώ.
Ποιός είσαι τον ρωτώ.
Και εκείνος σταματά.
Συνεχίζει να με κοιτά.
Και εγώ αγωνιώ.
Ποιος είναι αυτός μητέρα ποιος;
Αυτός που το όνομά του δεν το ξέρω.
Αυτός που το βλέμμα του το τρέμω.
Ποιος είναι ο άντρας στις σκιές, ποιος;
Ακόμα με κοιτά και δεν μου απαντά.
Κάτι όμως βλέπω.
Κάτι που γνωρίζω.
Τότε συνεχίζει να με κοιτά και τότε μόνο μου απαντά.
Κατερίνα Μουτάφη