Χαμένος στο σκοτάδι
Η συγγραφέας υποδύεται μία δημοσιογράφο που γράφει για το περιοδικό ‘Μυστήριες Καρδιές’, ένα περιοδικό που εξιστορεί διάφορα γεγονότα. Σε αυτό το μικρό διήγημα η συγγραφέας μας έχει ταξιδέψει δύο χρόνια μετά από ένα τραγικό περιστατικό που έγινε στη Ρώμη της Ιταλίας. Εδώ γράφει σε έναν καλό της φίλο από την περιοχή της Ρώμης, από το 1984.
Αγαπητέ μου Λουκά,
Φίλε μου, ξέρεις ότι πριν από δύο χρόνια είχα έρθει εκεί, στη Ρώμη της Ιταλίας. Κάτι δεν μου φαινόταν σωστό στο μέρος που είχα κάνει την έρευνα του... περιστατικού. Τότε, το 1982 ,στην Ιταλία ένα νέο ήταν πάντα επίκαιρο: οι φόνοι. Εμένα ως αρχισυντάκτρια του περιοδικού μας, με έστειλαν να ερευνήσω έναν από τους πολλούς φόνους που έγιναν τον Δεκέμβρη του 1981. Θυμάμαι ακόμη την καρδιά μου να χτυπά όταν ερευνούσα το μέρος του φόνου, τα βαθιά και σκοτεινά, υπόγεια τούνελ κάτω από το περίφημό σας Κολοσσαίο. Τα πόδια μου έτρεμαν όταν έκανα το πρώτο βήμα μέσα σε μία από τις εκατομμύρια στοές. Έπρεπε να γράψω ένα άρθρο για το θάνατο του εννιάχρονου Τζέιμς Τζόουνς.
Ήμουν στη σήραγγα επί δύο ώρες και δεν είχα βρει τίποτα ακόμη. Ίχνη, όχι. Κάτι πεσμένο από την τσέπη του αγοριού, ούτε. Πτώμα, άφαντο. Είχε πάει αργά και η καμπάνες χτύπησαν και σήμαναν μεσάνυχτα. Σέρνοντας τα πόδια μου πήγα να βγω από την έξοδο. Όμως κάτι με σταμάτησε, μία σκοτεινή φιγούρα που έκλεγε στην άλλη άκρη της στοάς. Πλησίασα και είδα ένα αγόρι, όχι πάνω από δέκα, να οδύρεται και να σπαράζει στο κλάμα, κρατώντας ένα μικρό, καφέ αρκούδι στα χέρια του. Το δέρμα του άσπρο, φορούσε πιτζάμες... μόνο αυτά μπόρεσα να δω πριν το παιδί μου μιλήσει.
«Κυρία σάς παρακαλώ βοηθήστε με. Πού είναι η μητέρα μου, ο πατέρας μου και τα αδέρφια μου; Ξέρετε μήπως;» Δεν κατάλαβα πώς είδε καθαρά τη φιγούρα μου. Από μικρή είχα μάθει να κρύβομαι στο σκοτάδι. Τα μαλλιά και το δέρμα μου ήταν κατάλληλα για κάλυψη. Τρομαγμένη ρώτησα το παιδί.
«Πώς βρέθηκες εδώ; Ποιος σε έφερε; Ποιος είσαι;»
«Κάποιοι άντρες με έφεραν εδώ. Ήταν απαίσιοι. Με έδερναν, με μαστίγωναν, μέχρι που κόντεψαν να με πετροβολήσουν. Το όνομά μου είναι...» όμως πριν πάρω απάντηση το αγόρι χάθηκε. Ένα αεράκι με φύσηξε όταν βγήκα έξω από εκεί μέσα. Σκέφτηκα ότι μάλλον ο χώρος θα μου είχε πειράξει τα νεύρα. Όμως μες στο αεράκι άκουσα μία φωνή να σιγοψιθυρίζει ένα όνομα, το όνομα του αγοριού. Τζέιμς Τζόουνς.
Κάθε 14 Δεκεμβρίου πάω πίσω μήπως τύχει να ξανασυναντήσω το αγόρι. Αλλά τζίφος, τίποτα. Είχε χαθεί, είχε χαθεί στις στοές του Κολοσσαίου, είχε χαθεί από τη μνήμη όλων εκτός της οικογένειας του. Άλλα κυρίως είχε χαθεί για πάντα, για πάντα στο σκοτάδι. Γι αυτό με έβλεπες αναστατωμένη. Ας μην σε κουράζω άλλο με την ιστορία μου. Το πάθημα να μου γίνει μάθημα. Δεν ολοκλήρωσα ποτέ το άρθρο. Αντίο Λουκά, γιατί μάλλον και εγώ θα χαθώ σε λίγο καιρό. Αλλά εγώ θα χαθώ στο φως.
Η φίλη σου,
Καίτη
Κατερίνα Μουτάφη